เดินชนคนแปลกหน้า
ฉันเอ่ยขอโทษไม่ตั้งใจ
เขากลับตอบ "ขออภัย
ผมเองไม่ทันเห็นคุณ"
เราต่างสุภาพ
ถ้อยทีถ้อยอาศัย แสดงน้ำใจให้กัน
แม้ไม่รู้จักกัน
แต่ที่บ้านเย็นวันนั้น
ฉันทำอาหารอยู่ในครัว
ลูกสาวตัวน้อยแอบมายืนข้างหลัง
ไม่ทันระวังฉันหันกลับมาชน
เธอล้มลง
"อย่ามายืนเกะกะ"
ฉันดุใส่
ลูกสาวเดินจากไป
หัวใจเธอปวดร้าว
คืนนั้นฉันได้ยินเสียงกระซิบจากเบื้องลึกของหัวใจ
"กับคนแปลกหน้าเจ้าสุภาพได้
กับลูกรักชิดใกล้
ทำไมทำได้ลงคอ
ดูที่พื้นครัวสิ ดอกไม้หลากสีที่ลูกอุตส่าห์เก็บมาหวังให้เจ้าแปลกใจตกเกลื่อนอยู่ทั่วไป
น้ำตาเธอใหล
เหตุใดไม่แลเห็น"
ฉันเพิ่งรู้ตัว
เลยค่อยๆ
ย่องเข้าไปนั่งคุกเข่าข้างเตียงลูก
" ตื่นเถิดคนดี
ดอกไม้นี่ลูกเก็บมาให้แม่หรือ"
ลูกตอบ " ใช่ค่ะ
หนูเห็นดอกไม้บานสวยงามเหมือนคุณแม่
หนู
รู้ว่าคุณแม่ต้องชอบ
โดยเฉพาะดอกสีน้ำเงิน"
ฉันตื้นตันใจนัก "
ลูกรัก
แม่ขอโทษจริงๆ
ที่เอ็ดหนู"
" แม่จ๋า
ไม่เป็นไรหรอกค่ะ
หนูรักแม่"
" แม่ก็รักลูก
แม่ชอบดอกไม้ของหนูมาก
โดยเฉพาะสีน้ำเงินจ้ะ"
หากเราตายจากไปในวันพรุ่งนี้
อีกไม่กี่วันนายจ้างก็หาคนใหม่มาทำแทนได้
แต่ครอบครัวที่อยู่ข้างหลังอาจโศกเศร้าไปชั่วชีวิต
ลองคิดดูว่าคุ้มไหม
หากเราจะทุ่มเทตัวเองให้กับงานมากกว่าครอบครัว
รู้ไหมคำว่า FAMILY
ย่อมาจาก(F)ATHER (A)ND (M)OTHER (I)
(L)OVE (Y)OU.
ให้เวลากับพ่อ-แม่ของคุณมากขึ้น
ยามท่านแก่ตัวลง รู้จักแบ่งเวลา
ให้กับงาน
และคนที่บ้านให้สมดุลกัน
หากมีใครมาบอกให้จัดความสำคัญของงานเสียใหม่
จงย้อนถามกลับไปว่า
ครอบครัวสำคัญน้อยกว่างาน
หรือไร ??
